update

Heeee lieve allemaal,

Het is meer dan 1 maand geleden dat ik niet geschreven heb maar het was zo hectisch en druk de tijd voor kerstmis. Ik zal proberen om een korte samenvatting te geven wat er is gebeurd:
17 december: Girls Night out! Het was zo goed om even alleen met de meisjes onder elkaar te zijn we hadden heel veel lol. In Roadster vooral Suzanne en Johanna maakte een met Lettie ze zouden haar ongeveer omgrekend 2,50 geven als zij haar gezicht tegen het raam drukte (aan de andere kant van het raam zaten een paar Lebanese mensen van ongeveer 25jaar) Verassend genoeg waren ze niet afgeschikt door deze actie maar begonnen we een gesprek door het raam. Wij schreven onze Arabische woorden en zinnen op papier en drukte dat tegen het raam en zij deden hetzelfde. Toen ze vroegen wat doen jullie in Libanon antwoorde wij met: Nihna mnistighil bi Deir El Salib (= wij werken in DES) Eerst wouden ze ons niet geloven daarna moesten ze lachen en toen ze merkten dat het serieus was wouden ze niet meer met ons communiceren. Helaas was het niet de eerste keer dat we dit ervaarde de mensen hebben hier nog steeds een raar beeld van gehandicapten.
Op maandag 21 november hielden de jongens van Deir el Salib een marathon wij hielpen de jongens met rennen, (de meeste waren te lui om te rennen dus we liepen) De winnaars kregen een prijs en ze waren apetrots!
Letti heeft ons 23 november verlaten ze was elke week wel een paar dagen ziek. Nu is ze terug in Ierland en het gaat beter met haar.
Die zaterdag gingen we naar Saida (Sidion) een klein vissersdorpje in het zuiden van Libanon. Het is beroemd om zijn souks (traditionele markten) De straten waren overvol, groente en fruit dealers, auto's en ezels. Inderdaad, CARAVAN ervaarde een ouderwetse islamitische stad met al haar schoonheid. De markten zijn in principe onderverdeeld in textiel, voedsel, sieraden en accessoires. De straatjes zijn zo klein en er is zo veel beweging in de stad, kleine jongentjes die van de ene kant naar de andere kant rennen, mannen die hele matrassen op hun rug vervoeren. Echt hoe ik me altijd een Middeleeuwse stad voorstelde.
Iedereen in Nederland was in deze week in de sinterklaassfeer, maar wij kwamen langzamerhand in de kerstsfeer. In Deir el Salib hebben we de kerstboom opgetuigd de jongens waren dol enthousiast. Met de meisjes van Deir el Khamar hebben we koekjes gebakken dat was een groot succes. Ook hebben we deze week onze kerstdonatie opgezet, vooral Lucas en Suzanne waarin hierin actief.
Mattieu arriveerde 4 december en dat was goed om een nieuw persoon in ons team te hebben, want die week voordat Matthieu arriveerde werd iedereen een beetje gek van elkaar en was de stemming niet zo goed. Dus Matthieu zorgde voor een postive verandering.
Op dinsdag (6 dec) hadden we een diner met Leila, de dag na hadden we een concert repetitie, op donderdag hadden we een lecture van een Druze, die is een eer, omdat ze niet zo vaak spreken over hun religie. Helaas kwamen we te laat aan, zodat wij de helft van het gesprek gemist. Het was jammer! Maar, zoals Caravan gewoonlijk doen, vroegen we een heleboel vragen in de nasleep en Ghassan Bou Diab was bereid in te stemmen om te komen naar een van onze spirituele bijeenkomsten om ons meer te vertellen over zijn geloof. We zijn zeer verheugd om hem nog eens te horen in januari!
Op vrijdag hadden we een leuke Welkomstdiner voor Matthieu. Maxi gaf de maaltijd een speciale touch door het maken van Zwitserse Rösti.
De volgende dag (10dec) werd er door de Lebenese Jeugd van de Orde van Malta een dag georganiseerd voor arme kinderen. Het vond plaats in een overdekte speeltuin. De kinderen hadden de tijd van hun leven in de ballenbak en daarna met dansen, zingen, springen, koekjes bakken, kleuren, een heerlijke lunch en als special suprise Papa Noël (Santa Claus). Alle meisjes kregen een Maxi-girl en alle jongens kregen een auto. Iedereen was heel blij (behalve 1 meisje want die was jaloers omdat haar Maxi-girl er anders uitzag dan die van een ander meisje).
Na deze dag wist ik weer heel zeker dat ik als beroep echt iets met kinderen wil gaan doen.
De lessen in uni waren deze weken heel intressant het ging over het Jodendom door de jaren heen. De prof die de lessen gaf was heel goed hij maakte het voor ons aantrekkelijk om te luisteren wat met de vorige prof niet het geval was. De zin die hij de hele tijd zei was: Right or not? En dat met zo’n libanese accent. Wij herhalen deze zin nog vaak.
Suzanne verliet ons 13 december voor persoonlijke familie redenen naar Ierland. Ze zal in Januari weer terugkeren.
In de avond hadden we een lezing in ons appartement van Marwan Sehnaoui, hij is de voorzitter van de Orde van Malta in Libanon. Dus we zijn nog veel meer weten te weten over het werk van de Orde in Libanon en de locaties van de Orde, die worden verspreid in heel Libanon, ook in het uiterste zuiden, waar Hisbollah erg aanwezig is. Na de lezing gingen we verder met een gesprek over de rol van de Caravan in en voor Libanon met een etentje in een lekker Italiaans restaurant. Na de avond waren we tot de conclusie gekomen (eigenlijk waren we daar al veel eerder achter gekomen), dat Caravan niet alleen een project voor 10 maanden, maar dat we de jongens en de meisjes moeten blijven steuenen ook als we terug zijn in ons eigen land.
17 december hadden we eindelijk ons lang voorbereide kerstmisconcert in Deir El Salib. We hadden ongeveer 60 vrijwillergers die ons meehielpen dus elke jongen in DES had een op een relatie. Wat echt heel goed was.
We hadden een paar kerstliedjes ingestudeerd en natuurlijk de liedjes die de jongens echt helemaal geweldig vinden vooral Marwan (ein Leben näch dem töt, sing it in the vallies en viva Kölonia, zijn zijn favorite liedjes) Hij schreewt ze echt mee. De jongens kregen cake en sap. En op het eind kwam Papa Noël de boys waren helemaal enthousiast elke jongen kreeg ongeveer 2 cadeautjes. Die we de avonden daarvoor hadden ingepakt dus ongeveer 150 cadeautjes!
Deze dag zou niet zo succesvol zijn geweest zonder de help van onze Libenese vrienden: Yann, Joy, Fabio, Nicolas, Michel en al de andere die ik nu vergeet.
Zondag (18 dec) hadden we weer een concert! Fabio en Nicolas dachten dat het een goede kans was voor ons om voor 400 mensen een paar liedjes te zingen. We moesten dus zingen voor mensen tussen de 5 en 80 jaar. Het was zo profecioneel we kregen microfonen en we moesten heel hard zingen, wat soms echt embaressing was. Het grappigste wat gebeurde was dat de elektriciteit uitviel in het midden van een song. Oeps en wij natuurlijk heel hard doorzingen alsof er niks gebeurd was :). Het was echt heel gaaf om te doen in het begin dachten we waarom hebben we ooit ja gezegt tegen dit maar toen we het eenmaal gedaan hadden gaf het je echt een kick.
De week van de 18 tot de 22 leek ons appartment wel op Santa Claus werkplaats. Overal lagen cadautjes gepakt en ongepakt het huis rook naar deeg. De hele keuken was vol met koekjes, deeg, jam, poedersuiker, eiren, melk, chocolade enzo. Die hele week hebben we alleen geleefd van delivery omdat we niet konden koken in onze keuken. Ik denk dat we met zijn alle ongeveer 500 cadeautjes hebben ingepakt en meer dan 1000 koekjes hebben gebakken. We stonden rond 7uur ’s ochtends op bakte en pakte na 4uur dat doen begon ons normale programma naar de jongens of de meisjes en dan kwamen we weer terug en we gingen verder met bakken en pakken tot ongeveer 1 of 2 uur ’s nachts! Het was echt crazy! Maar de teamspirit was in die week echt heel goed, we voelde ons echt als een familie. Dat was goed want de weken daarvoor hadden we wat conflicten gehad.
Jullie vragen je nu natuurlijk of waarom we zo veel gebakt en gepakt hadden. Dat kwam omdat we voor elk huis waar we werken cadeautjes wouden geven voor kersmis en voor de caretakers wouden we een bord maken met koekjes en een klein flesje wijn, dus vandaar.
De kerstmisconcerten in Antilias en in Deir el Khamar waren net zoals in Deir el Salib heel erg goed.
Nu nog ff snel over kerst vertellen en dan hou ik er maar weer mee op, het wordt anders veel te lang!
Alleen Matthieu, Maxi, Johanna, Amelie, Mafalda en ik bleven voor kersmis.
We hadden een discussie waar we kerst gingen vieren omdat Dr. Issah onze ‘vader’ ons had uitgenodigd om kerstavond bij hem te vieren. Sommige wouden het niet omdat ze het liever echt alleen met de team vierde. Uiteindelijk hebben we besloten om naar Dr. Issah te gaan en als team kerstmis te vieren op de 23. Beide avonden waren zeer geslaagd en gezellig.
Heb voor het eerst in mijn leven kalkoen gegeten, was echt heerlijk! Valerie kwam ook de 24 aan dus we hebben samen met haar kersmis gevierd. We kregen van haar allemaal practische dingen voor het appertement ook kreeg iedereen een mok met zijn of haar naam erop wat echt heel handig is!
De 25ste hadden we een geweldig brunch, kaas, vlees, eieren, chocolade en zelfs speculos! Daarna begonnen we onze tassen intepakken voor Chabrough, kerstmiskamp met de meisjes van Deir el Khamar. Maar daar schrijf ik volgende keer weer over.
Ik wens jullie allemaal een gelukkig, gezond en vrolijk nieuwjaar toe!

Heel veel liefs uit het nog steeds warme (15 graden) Beiroet!