Jordanië 31 maart tot 4 april

Lieve Iedereen

31 maart de dag waarop Moritz vertrok naar Duitsland, de dag waarop de vakantie begon en de dag dat Amelie, Matthieu en ik naar Jordanië vertrokken voor 5 dagen!
Vroeg in de morgen naar het vliegveld om eerst Moritz uit te zwaaien met ‘a ram sam sam’, waar elke reiziger raar van opkeer om daarna zelf het vliegtuig te pakken.
Aagekomen in Amman huurde we een auto, Matthieu had een heel plan gemaakt met een route door heel Jordanië. Het eerste plaatsje waar we stopte was bekend om zijn oude mozaiieken, Madaba. We merkten al gauw dat het echt een arabish land is waar je niet met korte shirtjes of shorts moesten rondlopen.
We continiede onze tocht door het prachtige landschap naar de Dode Zee waar we een super mooi hotel hadden met zwembaden en een privé strand aan de Dode Zee zelf. We besloten om gelijk maar een bad te nemen. Natuurlijk eerst als een stel kleine kinderen met modder gespeelt en ons zelf helemaal ingesmeerd met ‘free mud’. Het was zo raar om te kunnen drijven op het water, maar echt zo vet! Na een paar uur in het water gedreven te hebben was het tijd om te genieten van de zonsondergang en wat arabish eten.
Volgende dag namen we nog een keer een modderbad en we dreven nog even op de Dode Zee daarnaa namen we afscheid van deze omgeving en reden we richting Petra. Wat ons uiteindelijk een hele dag duurde want we waren verdwaalt. Wat niet erg was want we konden genieten van het prachtige landschap, ruige bergen, bloemen overal, riviertjes, schapen en geiten met hun herders en honden over de weg. Al snel veranderde dit beeld in woestijn, zand overal een heel ruig maar indrukwekkend landschap. Ook hadden we de gelegenheid om wat met de bevolking te praten aan wie we ondertussen de weg vroegen. We kwamen erachter dat de mensen zo gastvrij zijn overal waar we stopte om de weg te vragen nodigde ze ons uit om een kop koffie te drinken, helaas waren we zo kort in tijd dat het niet mogelijk was.
’s Avonds laat brak en doodmoe aangekomen in Petra, of eigenlijk het hotelgebied voor Petra want hhet is een stad uit de 1e eeuw na Christus die nu alleen gebruik wordt als toeristisch trekpleister. Petra ligt midden in de woestijn en je zou echt niet verwachten dat daar eens zo’n belangrijke stad was. Dit hadden debewoners van Petra echter expres gedaan zodat de Romeinen de stad niet kondne vinden.
De volgende dag bestond uit wandelen en klimmen door de grote stad Petra, waarschijnlijk net zo groot als Baarn. Petra heeft het recht om een wereldwonder te zijn het is just wonderfull. Overal tempels (denk aan de tempels en architectuur van de Romeinen) en overal graven. Matthieu legde uit (hij weet echt super veel) dat de mensen eigenlijk de hele dag bezig waren voor zichzelf graven te graven. De rijkere mensen hadden de mooiste graven die van de buitenkant wel op paleizen leken!
Om dat ik te lui of beter gezegd te pijnlijk was voor mijn benen (ja mensen ik word al oud) nam ik een ezeltje naar de top van de stad waar een klooster was, ze noemen het een klooster maar eigenlijk lijkt het gewoon op een oud Romeinse tempel. Amelie en Matti waren zo sportief en klommen de hele weg omhoog terwijl ik al boven was en mijn pepsi dronk kwamen zij heigend en puffend aan.
Het klooster was zo indrukwekkend het was net zoals alle andere graven uitgehouwen uit een stuk steen. Het was 20m breedt en 50m hoog (ongeveer)
Naar beneden klimmend kwamen we twee bedoeïenen tegen die ons uitnodigde om op de top van een tempel naar de zonsondergang te kijken. We accepteerde, ze gaven ons zelf wat te eten, we waren namelijk uitgestorven na een hele dag lopen. We genoten op de top van deze enorme tempel, onze voeten in het legend buingelend, kijken naar de zonsondergang over Pera, very cool! Maar dat was slechts het begin van ons avontuur. De Bedoeïenen nodigde ons uit om eten te delen op hun grot in de middle of nowhere. Ook dat hadden we geaccepteerd een beetje huiverend maar we vertrouwde de twee jongens. Matthieu moest eerst naast de ezels lopen, terwijl Amelie en ik op de ezeltjes zaten. De twee jongens zaten voorop de ezel om het dier te sturen en om het sneller te laten gaan! We arriveerde zo in hun Bedoeïenen dorp, 30 kinderen kwamen naar ons toe schreewde en renden om ons heen, als snel zwaaide ik een paar van die kinderen door de lucht heen waardoor ze nog meer ginen gillen. In het Dorp hebben we genoten van thee bij hun ouderlijk huis om daarna s te vertrekken naar de woestijn. We kwamen op een soort van een grot die meer van een platform was op een rots in the middle of no where in de woestijn. Daar hebben we vuur aangestoken en begonnen ze aan een overheerlijk diner en kookteze thee voor ons. We aten met niets boven ons hoofd, maar de Melkweg. We praatten heel veel en leerde veel van hen. Deze jongens waren helemaal vrij. Het inspireerde ons veel, we dachten na over ons eigen leven en de wereldse opvatting van geluk en vrijheid.
Daarna brachten ze ons terug naar ons hotel en wenste ons een goede nacht. Zoals we in bed lagen, dachten we aan onszelf, dat deze avond leek op een sprookje een droom………. Het was waar op een manier.
Op de volgende dag vertrokken we Petra en reden we richting Zuid-Aqaba. Prachtige landschappen weer, maar de temperatuur steeg met de minuut. Toen we naar Aqaba, we waren zo ongeveer geroosterd. Dus we lieten onze spullen achter in het hotel en vertrokken naar het strand. De Rode Zee was niet zo warm, helaas, dus besloten we om niet te veel tijd baden door te brengen, maar eerder om te gaan voor een drankje. En dat deden we! Maar na een of twee cocktails, het was rond middernacht al en we een of andere manier voelde me als een klein bad opnieuw. Dus terug gingen we en badend onder de sterren in de Rode Zee ... Niet jaloers zijn, misschien doe je et op een dag ook.
We stonden vroeg op de volgende ochtend, en reed het noorden naar Wadi Rum. Uitgestrekte, in navolging van en goddelijke waren de termen die in de gids op dit gebied te beschrijven in de woestijn. We hebben ons 's morgens wandelen in deze woestijn, op jacht naar de kamelen en woorden tekenen in het zand.
En toen was het alweer tijd om terug te gaan naar Amman. 350 km van de snelweg door de woestijn. Dat lijkt misschien cool, en inderdaad het is, maar het is ook vrij lang, vooral omdat die snelweg volledig recht is. Uiteindlijk veilig aankomen in Beiroet.
Het was een prachtige reis. We genoten er alle drie van, dat de woorden ons ontbreken. De sfeer was leuk en ontspannen tussen ons ging alles perfect in dit droomachtige reis. Terugkomend op Beiroet voelde alsof je wakker wordt.

Ik ga binnenkort schrijven over de kampen. Maar eerst moet ik zorgen dat mijn SE's van uni afzijn. Heb er namelijk helemaal geen tijd voor omdat ik van vrijdag tot maandagavond naar Dubai ga! Dat hebben we trouwens gisteren spontaan besloten. Wordt vast geweldig wetend dat het daar rond de 40 graden is. Tot over 4 weken.

Heel veel liefs en groetjes