diepte en hoogte punten

Goodevening everybody,

Waar zal ik eens beginnen? Het is zo lang geleden dat ik geschreven heb. Natuurlijk kan ik niet alles beschrijven wat er is gebeurd daarom alleen de hoogte/ diepte punten. We beginnen in de week van 5 tot 9 maart Lucas had de week uitgeroepen tot ecoweek. Dus wie het meest eco bezig was ‘won’. Sommige wouden voor een week niet doucehn anderen wouden de hele week dezelfde klere dragen en Maffi en ik gingen op een eco dieet. We aten de hele week een hele gore soep, dat vooral bestond uit sla blaadjes en wortelen als je het at viel je af en elke dag mochten we er iets anders bij eten bv op dag 2 fruit en dag 3 groente en dag 4 groente en fruit.
Mattieu had op de eerste dag al iets legendarish gedaan; gedouched in een bron. Amelie en Maffi hadden de ergste combinatie kleren aangetrokken die je maar kan voorstellen. Maar gelukkig maar voor een dag de rest van de eco dagen stelde eigenlijk niet zoveel voor, niemand kwam zijn beloofte na (behalve Maffi en ik met ons geweldige dieet :))
Wat heel erg goed was deze afgelopen tijd was het feit dat Matthieu intressante sprekers geregeld had. We hadden bv een talk met een maroinitesche aartsbischop uit Damascus, die ons vertelde over de situatie in Syria en het Midden- Oosten in het algemeen. Ook kende Matthieu iemand die sinds kort bij de VN in Libanon werkt, omdat wij natuurlijk erg geintresserd zijn in wat er in onze omgeving gebeurd vertelde zij ook weer over de situatie met Syria en wat dat kon beteken voor Libanon. Wij zijn heel wat wijzer geworden door deze 2 sprekers.
De service met jongens en meisjes ging super, het weer is warmer dus we kunnen weer met de jongens van DES naar buiten. Met de meisjes van Deir el Quamar gingen we wandelen en we bozchten de verschillende verdiepingen waar meisjes de hele dag in bed liggen met soms meer dan 30 andere meisjes op een kamer, we speelde gitaar en zongen voor ze al snel zagen we glimlachen op hun gezichtjes. Het was was erg goed om wat afwiselling te krijgen in de service met de meisjes.
In Anitlias ging alles zijn gewone gangtje, als hget mooi weer was naar buiten naar de tuin of op het terras, met Paul en Peter de tweelingen en Elias (een jongen rond de 16 die niet tegen zijn verlies kan en snel jaloers wordt) Pool spelen oftwele Dutcball. Suzanne, John (Caretaker) en ik werden een goed team maar we kunnen niet op tegen de tweeling en Elias.
In Deir el Salib zijn er twee dagen die heel bijzonder voor mij waren en die eigelijk mijn hoogte en mijn diepte punt hebben bereikt met het werken met de jongens: Ongeveer een maand geleden was ik met mijn kleine Jonhny buiten hij was voor zijn doen echt super druk. Hij rende rond schreewde opgewonden. Oppeens shakte hij daarna zakte hij in elkaar en lag op de grond te shaken. Gelukkig was Suzanne er ze zorgde ervoor dat er iets onder zijn hoofd lag en dat er niks in de weg was dat hij kon raken; kleine Johny had een epeleptische aanval. Het duurde ongeveer 80 sec wat erg lang is voor een zo’n klein jongetje. Hij raakte dan ook bewusteloos. Maxi was ondertussen ervandoor gesprint om de bus te halen die Johny naar het gebouw kon brengen. Maxi tilde Johny in de bus snel naar Sain Dominique, de lift in en op een bank gelegd snel de caretakers geroepen, allemaal mesen om kleine Johny heen die nog steeds bewusteloos was. Ik was nog helemaal in een schrok mijn lieve kleine Johny helemaal stilliggend. Een van de caretakers kwam naar me toe en vertelde me dat het normaal was zoals hij regeerde en dat hij nu waarschijnlijk voor een paar uur ging slapen, wat mij natuurlijk wel erg gerustelde.
De andere keer was 2 weken na de de epeleptische aanval. Ik was weer met Johny buiten. Ik zat op de grond met hem kwam er een jongen van ongeveer 25 jaar aangerent en riep: ‘Johny, Johny.’ Hij pakte hem op en vroeg: min anna?’ (wie ben ik) Je zag dat Johny straalde, hij begon opgewonden te schreewen. De jongen legde uit dat Johny zijn kleine broetje was en dat hij hem ander half jaar geleden voor het laatst gezien had, hij had tranen in zijn ogen van het wederzien en wij hadden ondertussen ook de tranen in onze ogen zijn (Suzie, Jochie en Amelie die ook met hun jongens naar de tuin waren gegaan) Even later ontmoeten ik ook zijn moeder, ze waren m i heel erg dankbaar voor mijn zorg voor Johny.
Mijn ouders waren gekomen van de 13 tot de 17 van maart. De ouders van Amelie en de moeder van Johanna waren er ook in dezelfde tijd. Dus Caravan had een echt Libanees dinner voor de ouders gemaakt en natuurlijk was Dr. Isaa ook uitgenodigd. De ouders leerde zo elkaar kennen en de groep. Mijn vader had gelijk een paar idolen achter zich aan: Lucas en Moritz. Ze hebben uren lang met mij vader gepraat over het geloof en dat soort dingen.
De korte tijd dat mijn ouders wer waren heb ik super veel met ze gedaan zw aren dan ook helemaal uitgeput aan het einde van het verblijf. But it was really amazing that they came!!
We zijn weer vaak naar Soerat gegaan om even te onsnappen aan de vieze en drukkende lucht van Beiroet. Wedden in Soerat ook ons Spiritual Retreat met Father Romanus het thema was: de weg naar het kruis. Het was een totaal stille retraite dus voor 4 dagen moest iedereen stil zijn. We hadden veel vrije tijd en we konden zelf bepalen wat we deden in die tijd dus ik ging er op uit om te wandelen in de bergen, liep niet helemaal vlekkeloos, was namelijk verdwaald ergen in de bergen gelukkig kwam ik mensen tegen die wisten waar het klooster was en me mee namen in hun auto wat me veel tijd bespaarde (anders was ik zeker 2uur te laat gekomen voor lunch).
Het beste van de retraite voor mij waren de persoonlijke gesprekken, van ongeveer een half uur met Father Romanus. Hij is echt een hele inspireende en diep denkende priester, en je weet dat je hem alles kan vertellen en vragen echt een geweldige priester, je vertrouwt hem op het eerste moment dat je hem ziet.
Ook gingen we een keer als groepactiviteit naar Soerat, in het zomerhuis van Dr. Isaa. Heerlijk eten en dan ’s avonds luisterend voor de openhaared naar goede muziek en de verhalen van Dr Isaa over de burgeroorlog van 35 jaar geleden. Waarin net zoals veel Libanese mannen van zijn leeftijd in gevochten hadden.
De volgende dag nam hij ons mee naar een ortodox kooster uit de 12de eeuw, het klooster was gebouwd in een grot, indrukwekkend. Het lachwekkende echter was dat Suzie, Amelie en ik toen we binnen kwamen een rok moesten dragen echt te lelijk voorwoorde.
Daarna liepen we langs een rivier, de omgeving leek echt een sprookje; los lopende koeien, bloemen overal, 500 geiten met hun herders en herdershonden, oude bruggetjes met gras en bloemen, appelbomen, het was er zo vredig. Het leek wel het aartse paradijs zo mooi dat het was!
Alleen was er een ding dat mij deed inzien dat het nog niet het paradijs was en dat was dat ik totaal verbrand was en ik dus met een sjaal om mijn hoofd moest lopen om me te beschremen tegen de zon. De dag ervoor was ik gaan skieen met Matthieu, Joy en Johhanna het zou de laatste keer zijn omdat het te warm word voor skieen en de sneeuw smelt. We smeerde ons goed in met zonnecreme 60 omdad de zon zo vel is en dan nog met de weerkaatsing van de sneeuw.
Het was de 4de keer skieen voor mij en het ging best goed ik genoot met volle tuigen wetend dat het nog lang kon duren voordat ik weer ga skiien.
Na het skiien gingen Matthieu en ik de zee in, we hadden het gedaan waar alle toeristen die naar Libanon komen van dromen, skien en ’s middags zwemmen in de Middelandse Zee.
Toen ik echter thuis kwam zag ik dat mijn gezicht totaal verbrand was ook Johanna’s gezicht was zo rood! Zij had overal blaren, haraam. De rest van de week heb ik me om de 5 min ingesmeerd met Betafine en ben ik als een Moslima door de wereld gegaan.
In uni hebben we trouwens erg veel geleerd over de Islam wat heel intressant is ook hebben we het gehad over minorities in Libanon waar we natuurlijk al het een en ander over wisten.
Ik weet niet of sommige van jullie het gemerkt hebben maar ik ben heel populair geweest in Nederland, heb een interview gehad met radio Maria en een interview met het Katholiek Nieuwsblad. Met de hoop dat meer Nederlandse aan dit geweldige project willen gaan deelnemen zodat de jongens en de meisjes van the homes meer liefde en aandacht krijgen.
Het is al weer een te lang verhaal geworden daarom schrijf ik over een paar dagen over mijn 2 weken vakantie waarin ik naar Jordanië ben gegaan en waarin Lucas gedoopt is en natuurlijk ons paaskamp!
Tot over ongeveer 55 dagen, volgens Veerle ;)
Ik wens jullie allemaal nog een hele mooie paastijd toe.

Heel veel liefs Caroline