Pasen en kampen 5-29 april

De zaterdag nadat we teurg kwamen uit Jordanië werd Lucas gedoopt. Het was de dag voor pasen. Veel vrienden waren uitgenodigd om dit feest mee te vieren. De doop was in een klein kerkje in de bergen vlak bij Sourat, het kerkje kwam uit de 12de eeuw. De doop duurde 2uur omdat hij werd gedoopt op de manier zoals ze dat deden in het begin van het christendom.
Na de doop hadden we een groot dinner, open arak open food! Na het gezellige dinner gingen we naar de nachtmis wat voor ons moeilijk te verstaan was want het was in arabish. Na de nachtmis gingen we naar Dr. Issa’s huis en vierde daar het feest nog een beetje verder.
Volgende dag hadden we een geweldige brunch met worsten, brood en zelfs zelfgebaken cake uit Duitsland. De broer van Amelie en de familie van Maxi waren er om pasen met ons mee te vieren.
Het eerste kamp begon op tweede paasdag, wij bereide alles voor want de volgende dag zouden onze gasten komen. Onze gasten van Deir el Salib en Antilias. Het was een Caravan kamp dus wij als Caravan hebben hetzelf georganiseerd. Suzanne was gekozen als masoule (leidster) van het kamp.
We hadden niet zoveel activiteiten als in de andere kampen die we gehad hadden dat kwam omdat we veel jongens hadden die autistich waren.
Zelf zorgde ik voor een jongen van ongeveer 40 jaar, het enige wat hij de hele tijd deed was op en neer lopen op de tramp. Dus van 7uur ’s ochtends tot 8uur ’s avonds heb ik achter hem aangelopen, hij stopte alleen voor eten en als ik zijn luiers moest verschonen. Het was voor mij weer een heel ander level van geduld en liefde. Ik dacht na over de zin: ‘ Je kan sommige jongens wel uit Deir el Salib halen, maar je haalt Deir el Salib nooit uit hen.
Voor de rest was het een goed kamp met veel vrijwilligers, Maxi, Amelie en Maffi waren teamleaders en ze deden het goed.
De jongen waarvoor Johanna moest zorgen kwam uit Antilias en hij is just a little bit crazy. Hij vindt meisjes echt helemaal geweldig. Dus wat Johanna deed als hij ervandoor ging was nep huilen en zijn naam roepen, hij rende terug naar haar, troste haar door haar te knuffelen en te zeggen: ‘ stil maar, alles komt goed, stop met huilen. Dit gebeurde ongeveer 300 keer per dag, een erg grappig tafareel.
Na het kamp hadden we 5 dagen rust die de meeste van ons gebruikten om te slapen. Ook zijn we naar de Jeita grotto’s geweest, natuur groten die bijna een van de 7 natuur wereld wonders was geworden.
Het tweede kamp was 21 tot 28 april, ook georganiseerd door ons met hul van de Libanese orde. Helaas konden geen van onze Libanese vrienden komen omdat ze uni hadden maar we hadden een groep uit Dubai die kwamen als vrijwilligers. De groep bestond uit 9 tieners tussen de 15 en 17 jaar (erg jong dus) 3 kinderen (6, 8,10 jaar oud) en 2 ouders. Had gelijk al vrienden gesloten met de 3 kinderen die erg goed engels spraken. Vooral het meisje van 8, Priscilla, was dol op me en wou de hele tijd naast me zitten.
Voor alle Dubai kids was het de eerste keer dat ze met gehandicapten gingen werken in het begin waren ze een beetje verlegen en wisten ze niet hoe ze met onze gasten om moesten gaan. Ze hadden er vooral moeit mee om bij hun gast te blijven maar aan het einde van het kampw was het beter. Deze keer had ik geen gas ik was een jumper, dat betkend dat je swiched tussen de verschillende gasten. Je hebt een minder persoonlijke realtie maar je leert de meeste gasten wel kennen. Wat Caravan erg bij bleef van deze week was een van de gasten Elias. Hij is 14 jaar oud en hij zit in het huis Antilias. Iedereen in Antilias is veel ouder, de gemiddelde leeftijd is 50. De enige handicap die Elias heeft is epelepsi. Patric een libanese ridder in de Orde van Malta was aangwezen om voor Elias te zorgen deze week. Patric heeft hem leren fietsen, hij is meegeweest als Patric naar de supermarkt ging en hij heeft voor meer dan een uur hout gehakt. Patric praate veel met Elias, hij merkte dat Elias heel erg normaal was en alleen onderwijs miste, hij is namelijk nooit naar school geweest. In het huis word hij natuurlijk helemaal niet gemotiveerd en verveelt hij zich daar wat hem agressief maakt.
Wij willen nu proberen om Elias naar school te krijgen maar dat kost tijd en gled. Maar wij willen alles voor doen om Elias naar school te krijgen.

27 maart hadden we een suprise party georganiseerd voor Maxi en Suzanne die op dezelfde dag jarig waren. Het was een erg geslaagd feest en ze hadden het zeker niet zien aan komen.
De volgende dag was het tijd om dag te zeggen tegen de Dubai kids. We bedankten ze enorm en natuurlijk zeiden ze: ‘ Als je naar Dubai wil komen dan kan je wel bij ons blijven. ‘
Wij zeiden hetzelfde: ‘ altijd een bed vrij in ons huis in Europa.’
Caravan bleef achter om alles schoon te maken wat toch wel langer duurder dan verwacht.
Aangekomen in het appertement dook iedereen gelijk zijn bed in. Uitgeput van het kamp.

Dat was de maand april, snel volgt de maand mei. Zoals ik zei dat snel de maand april zou volgen. :)

Heel veel liefs Caroline