Het Afrikaanse leven

Uitgestrekte groene landschappen, bergen en rode wegen met veel gaten, achterop de Pick-up truck, dansen en zingen, dragen van chitenge (een lange gekleurde lap stof), slapen onder een klamboe en kinderen die muzungu (blanke) naar ons roepen. De komende vier maanden bevind ik mij in een hele andere cultuur. In een land waarin knieën aantrekkelijker worden gevonden dan borsten, waarvan 60.5% van de mensen onder de armoede grens leeft en dus van minder dan $1,- per dag moeten rondkomen, waar het normaal is dat kinderen 10km naar school lopen als ze al naar school gaan en niet rondzwerven over straat met kapotte kleding en blote voeten. Waar meisjes voor een paar koeien worden uitgehuwelijkt. Meisjes van 15/16 jaar die al een kind hebben en in de prostitie werken om zichzelf en hun kinderen in leven te houden. Desondanks al deze problemen zijn de mensen in Zambia open en gastvrij. Mensen groeten elkaar op straat met muhli bwanji, hoe gaat het?, er wordt geantwoord met: ‘ indi bueno, muhli bwanji?’ Met mij gaat het goed, en met jou? Ze dansen en zingen in elke gelegenheid, op een begrafenis, in de kerk, na of tijdens een meeting, lopend of in de auto. Ik krijg het idee dat dit hun helpt om hun emoties te uiten. Zambianen zijn voorzichtig met hun woord keuze. Hierdoor komen ze erg beleefd over. Ze praten zacht en als ze een idee hebben zullen met veel omwegen aandragen, om mensen niet te kwetsen.

We zitten hier nog maar een week, maar door alle indrukken voelt het veel langer. De docenten die mee waren, maakte ons de eerste week wegwijs in Chipata. We bezochten de verschillende projecten waar wij de komende maanden aan gaan werken. Erik gaat werken bij Cheshire home een tehuis voor kinderen met een lichamelijke beperking. Vorige week zondag gingen wij daar naar toe met heel veel balonnen. De kinderen rende op ons af. Later kwam ik erachter dat veel van die kinderen die naar ons toe kwamen, maar één been hadden of een gipsbeen. De kinderen straalde, wilde op schoot zitten, pakte onze zonnebrillen af en vonden de fotocamara helemaal geweldig. Ze poseerde voorde camara alsof ze niks anders gedaan hadden in hun leven. Ik vond het weer nodig om mijzelf voor schut te zetten door gekke bekken te trekken, raar te dansen en de kinderen a ram sam sam te leren. De kinderen vonden dit grappig, wezen naar mij en keken mij af en toe ook verbaasd aan. De projecten van de social workers en de verpleegkundige bezochten we ook. Ik kreeg al een indruk waar wij de lessen met de tienermoeders en prostitues over moesten gaan geven. Waar ze vooral behoefte aan lijken te hebben is enpowerment om een bedrijfje op te starten of om terug te gaan naar school.

In de avonduren zijn we een paar keer uitgenodigd om te eten bij the Sisters. We maakte een verjaardag mee van een van the Sisters. Na het eten werden wij geroepen naar de keuken. Daar maakte we een lange optocht met een trommel voorop en de taart voor the sister achteraan. Zingend dansende we naar de sister toe. Nadat de sister de kaarsjes had uitgeblazen dansde we met de Sisters de polonaise Hahaa ik denk dat ze nu denken dat het onze volksdans is.

Op zaterdag was het Na’cwala, oogsfeest. We reden naar het festival terrein. Later hoorde we dat er 50.000 mensen geweest waren! In de brandende zon keken we naar verschillende optredens van de Zulu stam. Dit is een hele grote stam die in verschillende landen zit en ook verschillende groeperingen kent. De mensen waren gekleed in huiden van geiten en andere dieren. Vele van hen hadden blote basten, ook de vrouwen. De dansen leken erg op elkaar maar het was mooi om te zien hoe elke groep hier zijn eigen draai aan gaf. Na een poosje verscheen de minster van onderwijs, de president en de vice- president. We hadden het voor elkaar gekregen om in het VIP- gedeelte naar binnen te komen dus we konden de Zambiaanse volksbekleders van dichtbij zien. Na vier uur in de zon te hebben gezeten vonden we het wel weer genoeg en wilde we graag terug gaan naar de bus. Slechter hadden we dit niet kunnen timen. De Chief van de Zulu’s zou er net aankomen, waardoor het hek van de VIP gesloten was en er mensen van het leger voor stonden. Achter het hek stonden 200 mensen te duwen en te trekken om een glimp op te kunnen vangen wat er in het VIP-gedeelte zich afspeelde. We moesten wachten totdat de Chief er was voordat wij eruit konden. Het is traditie dat als de Chief er is het stierenkalf geslacht wordt. Hierna moeten alle functiebekleders het boed van het kalf opdrinken en wordt het vlees verdeelt. Dit hoefde wij geen van alle te zien. Gelukkig konden wij nog net op tijd wegkomen.