'Ohh We are going to Lundazi'

‘Ohh we are going to Lundazi’ Ohh we’re going to have party!’
Een hele belevenis samen met de jeugdgroep van de kerk naar Lundazi. Lundazi is een klein stadje en ligt ongeveer 3uur rijden van Chipata af. Dexter, Marjolijn en ik vertrokken op vrijdag met de bus, de rest van de groep was al op woensdag vertrokken. Vol geladen kwamen we aan bij het busstation. Ik voelde mij weer een toerist in Chipata met zo’n grote backpack op mijn rug. Dexter had een kleine tas mee, ik schaamde mij al gelijk voor mijn grote backpack. De bus zou om 10uur ’s ochtends vertrekken, wij waren er rond 9.00 uur om onze tickets te kopen. Na 1.5 uur wachten was er echter nog geen teken van de bus. De bus die zou moeten komen was kapot gegaan en de nieuwe bus zou rond 12uur komen. Ons humeur daalde, we hadden geen zin meer om te wachten en wilde zo snel mogelijk in Lundazi zijn. Het duurde echter tot 13uur voordat we vertrokken. Dexter wilde graag naast het raam zitten, omdat het de eerste keer voor hem was dat hij naar Lundazi ging. Hij vond het geweldig en wees de bergen aan die we onderweg tegenkwamen. Na tien minuten gereden te hebben zei hij: ‘Ik ben nog nooit verder geweest dan dit punt.’ Ik vond dit bijzonder om te horen. Hij woont al zijn hele leven in Chipata, maar heeft nooit de mogelijkheid gehad om buiten zijn stad te komen. Het voelde dan ook heel speciaal om hem mee te nemen op de trip naar Lundazi.

Aangekomen in Lundazi werden we uitbundig gegroet door onze jeugdgroep. Ze waren al helemaal verbaasd dat Dexter mee was gekomen, want hij zou eerst niet mee gaan. We werden overladen met knuffels en teksten als: ‘we missed you! You came finally.’ De sfeer zat er al goed in, overal blije gezichten, muziek en gezelligheid. Na snel onze tassen gedropt te hebben, gingen we met de meiden Lundazi verkennen. Lundazi staat bekend om haar waterdam en het kasteel. Als een stel jonge tienermeisjes liepen we door de stad. Hand in hand, lachend, zingend en dansend. Achter het kasteel was de dam, daar hebben we een nijlpaard gespot. Voor sommige was het de eerste keer dat ze een nijlpaard zagen. Na veel foto’s en gekke dansende filmpjes te hebben genomen liepen we terug over de markt. Het was heel chill om weer even buiten Chipata te zijn en andere dingen te zien en mee te maken. ’s Avonds aten we nshiama (een soort kleverige rijst, gemaakt van mais, die je met je handen moet eten, super warm!). Hierna volgde het avondprogrogramma. De muzungu’s werden naar voren gehaald en we moesten dansen. Daar stonden we dan voor ongeveer 90 Zambianen. Ze joelde, lachte en klapte toen wij begonnen met dansen. Ik heb mij nog nooit zo houterig gevoeld, vooral naast de Zambianen die naast ons danste. Ze zijn zo soepel in de heupen en hebben een geweldig ritme gevoel. Er valt nog een hoop te leren voor mij.

We sliepen met ongeveer 40 vrouwen in een zaal. Zij slapen op rietenmatten die niet erg zacht liggen. Daarnaast slapen ze met het licht aan, waarover ik erg verbaasd was. Ik bond daarom twee sokken aan elkaar en deed ze voor mijn ogen. De vrouwen keken mij verwonderlijk aan en vroegen wat ik aan het doen was. Ik legde uit dat ik niet gewend was met het licht aan te slapen. Zij vonden dit erg raar. Gelukkig had ik mijn mooie gecreerde ooglapje niet nodig maar sliep ik door het licht en gepraat heen. Rond 5uur hoorde ik een luid gebel. Een van de guy’s was naar binnen gegaan en wekte iedereen met de bel. Vlak bij iedereens oor. Een prachtig begin van de dag. De vorige avond had ik al vernomen dat wij zo vroeg moesten opstaan om te gaan schoonmaken. Dit was weer een heftig cultuur verschil voor mij. Wie bedenkt er nu om om 5uur op te staan om schoon te maken? Echter waren de vrouwen al klaar met schoonmaken voordat Marjolijn en ik uit bed waren gekomen.

De rest van de dag verliep heel erg chill. In de ochtend kondigde ze het programma aan. Helaas zeiden ze veel in het Nianja en konden we er weinig van verstaan. Daarom gingen Marjolijn en ik samen met Dexter, Bornface en Noah door Lundazi lopen. We liepen weer naar het kasteel waar we weer hippo’s hadden gespot. Bij het kasteel aangekomen zei Dexter: Eens roep ik jullie allemaal weer bij elkaar en dan gaan we met zijn allen in dit kasteel slapen. We maakte een foto en liepen verder. Ik zei tegen Dexter hoe wil je ervoor zorgen dat wij weer terug komen? Ik trouw wel met een Zambiaan maakt het wat makkelijker.’ Op dat moment vroeg Bornface mij ten huwelijk en zijn we nu verloofd. Hahaa op de terugweg naar huis werd dit ook aangekondigd in de bus en werden we in de spotlights gezet met een huwelijkslied.

We liepen verder en kwamen aan bij de studie waar Noah dj is. Hilarisch! We hebben in het opname hokje staan dansen en zingen. Dj Nomz (Noah) vroeg of wij zijn jingle wilde inzingen. We moesten achter elkaar zingen: ‘ DJ Nomz in the house.’ Op de terug weg kwamen we langs een huis en werden we uitgenodigd om daar pompoen te eten. Was echt heel erg lekker.

Zaterdagavond was het alweer tijd voor de bonte avond. En die was behoorlijk bont! Vooral het dansen was te gek om te zien. Iedereen kan zo goed dansen, ze zijn super los in de heupen en maken er een hele performance van. Daarna kwam er een modeshow. De guys werden helemaal gek toen er vrouwen in shorts over de ‘catwalk’ liepen. Ze begonnen te schreeuwen en te joelen en geld te leggen op de ‘catwalk’. Het was een dolle te gekke avond.

De volgende dag was het echter minder grappig, want we stonden weer rond 5uur op. Na geluncht te hebben gingen we de bus in laden met onze spullen. Ik was bang dat we er nooit in zouden passen. We gingen in een bus waar normaal 20 mensen in konden, nu gingen we er met 40 mensen in + bagage. Ik zat op de achterbank waar nu ipv 5 mensen 12 mensen zaten. Opgepropt zaten we, op elkaars schoot dan weer half staand en sommige zaten zelfs in het raam. Gelukkig hadden we een entertainment team die ervoor zorgde dat we de vier uur wel door kwamen. Het grappigste was dat we Nianja woorden gingen uitspreken, iedereen lag helemaal dubbel. Natuurlijk leerden we alleen de beledigende woorden. Toen we Chipata bijna bereikt hadden kwamen de trommels en de gitaren tevoorschijn en werd er uitbundig gezongen. Als zingend kwamen we aan bij St Anne’s Cathedral Parish. De trip was een hele belevenis en ik ben blij dat Marjolijn en ik mee mochten om dit te mogen ervaren. Volgend weekend is er weer een jeugdweekend nu al zin in!